Si Juan Sa Makabagong Henerasyon

        Papalubog na ang araw ng makauwi si Juan galing sa bukirin. Pagsasaka ang kaniyang ikinabubuhay. Wala siyang sariling lupa kaya naman nakikisaka na lamang. Maliit ang sahod lalo na at dumalang na ang bilang ng pag-aani. Minsan naman ay walang maani dahil kung hindi nasasalanta ng bagyo ay nasisira ng matinding init ng araw. Mababakas sa mukha niya ang pagod kasabay ng walang humpay na pagtulo ng pawis. Pagpasok sa bahay ay agad niyang itinabi ang mga kagamitan. Maliit na kubo lamang ang kaniyang bahay. Kumportable para sa kaniya na mag-isa lamang na naninirahan. Wala pa siyang asawa dahil iniisip niya na wala pa siyang kakayahang bumuhay ng isang pamilya. Hindi siya nakapagtapos ng sekundarya dahil sa malayong paaralan at kakulangan sa pinansyal. Matagal na ring yumao ang kaniyang mga magulang kaya naman maaga siyang natutong magbanat ng buto para buhayin ang sarili. Kahit walang kasama sa buhay ay hindi siya nawawalan ng pag-asa. Alam niya na balang araw ay makakamtam niya rin ang mga pangarap niya sa buhay tulad ng pagkakaroon ng malaki at masayang pamilya.

Napansin niya na kumukulo na ang kaniyang tiyan. Hindi siya kumain ng tanghalian dahil ibinigay niya ito sa isang pamilya na dalawang araw ng hindi nalalapatan ng pagkain ang mga sikmura. Pumunta siya sa kusina para maghapunan. Naghanap ng ulam ngunit wala siyang nakita. Kinuha niya na lamang ang papaubos ng laman ng bote ng toyo para iulam. Kumuha siya ng plato at inilapag sa lamesa.

“Ano ba ‘yan, wala na nga pala akong bigas,” wika ni Juan pagkabukas sa taklob ng kaldero. Napakamot siya sa ulo ngunit nananatiling nakangiti.

“Kailangan ko na nga palang mangutang sa tindahan bukas. Ikaw tiyan, pahinga ka muna ha. Tiis ka muna at makakaraos din tayo.”

            Nabalot na ng kadiliman ang buong kapaligiran. Hinanap ni Juan ang piruk-pirok nang sa gayon ay maliwanagan ang loob ng kaniyang bahay.

“Teka, saan ko nga pala nailagay ang posporo? Alam ko nandoon ‘yon sa…” Nakita ni Juan ang posporo na may natitira pang siyam na palito. Sa kaniyang paglalakad ay hindi niya inaasahang mapapatid siya ng isang bagay na nakakalat sa sahig. Napadapa siya at saktong napalublob ang kamay na may hawak na posporo sa batya na may lamang tubig-ulan. Dahil sa kahirapan ay hindi niya na rin napapalitan ang butas-butas na bubong na nagiging sanhi ng paglawa sa loob ng kaniyang bahay. Lupa ang sahig na tinatapakan niya na nagiging maputik at madulas tuwing tag-ulan.

“Swerte ko naman ngayong araw na ito. Wala na nga akong hapunan, ni pang-ilaw wala pa rin,” napabuntong hininga na lamang si Juan.

            Kalagitnaan ng gabi bago tuluyang matulog ay minabuti niya na sumugod sa kagubatan para maghanap ng panggatong. Maliwanag ang sinag ng buwan kaya naman naaaninag niya pa ang kaniyang dinaraanan. Maya-maya ay nakatapak siya ng tinik. Napaluhod siya sa sobrang sakit. Pilit niyang inaaninaw ang kaliwang paa at marahang tinanggal ang tinik. Nagpatuloy siya sa kagubatan kahit masakit at paika-ika na ang kaniyang paglakad. Nagsimula na siyang manguha ng mga panggatong na inilagay niya na lamang sa mga braso. Naisipan niya rin na pumunta sa kawayanan. Pumutol siya ng may tamang laki ng mga kawayan at hinati sa gitna gamit ang itak na nakasabit sa kaniyang baywang.

“Aaaah….” Nabitawan ni Juan ang mga panggatong habang hawak pa rin ang itak. Isang sawa ang bumulaga sa kaniya na agad niya namang naiwasan. Binugaw niya ito ngunit masyadong mabagsik ang ahas na akmang tutuklawin siya. Sinugod si Juan na napaatras sa takot. Nang magkaroon ng pagkakataon ay tinaga niya ang sawa sa ulo. Paulit-ulit niya itong tinaga hanggang sa mamatay.

“Akala mo ha! Hinding-hindi mo ako mahahapunan. Patay ka ngayon,” itinapon ni Juan ang sawa sa malalim na bangin. Inipon niya na muli ang mga panggatong at ang dalawang piraso ng pinagbiyak na kayawan. Bago umuwi ay naghanap rin siya ng dalawang batong buhay. Pag-uwi ay inilapag niya na ang mga panggatong at dali-daling sinimulan ang paggawa ng apoy gamit ang mga bato. Inabot na siya ng  isang oras ngunit hindi pa rin siya nakakapagpaapoy sa pamamagitan ng pagkikiskis ng dalawang mga bato. Pagud-pagod na siya at ang damit ay basang-basa na dahil sa pawis. Lalo siyang nakaramdam ng gutom pero nagpatuloy siya sa pagpapaapoy gamit naman ang kawayan. Hatinggabi na ng nagtagumpay siyang mapalabas ang apoy. Hindi niya namalayan na bukas pa ang bintana. Maya-maya ay umihip ang malakas na hangin na pumatay sa pinaghirapan niyang apoy.

“Haha. Nakakatawa naman. Kung kailan nakapagpaapoy saka naman humangin ng malakas,” tumayo si Juan para isara ang bintana. Pagkatapos ay bumalik siyang muli sa kinauupuan. Nagpahid muna siya ng pawis gamit ang hinubad na damit bago magsimula.

“Sa wakas! Lumiyab ka rin. Salamat sa Diyos.”

            Sinindihan na ni Juan ang piruk-pirok na kanina pa naghihintay na masindihan. Hinugasan niya muna ang natinik na paa bago inayos ang pagtutulugan. Inilapit niya dito ang ilawan. Sapat lang ang liwanag para sa nakaugalian niyang gawin tuwing gabi. Maayos na siyang nahiga sabay hikab. Kumuha siya ng isang aklat na nasa ilalim ng kaniyang unan at sinimulan ng basahin ang pinag-ipunan niyang bibliya.