Mr. Endangered Specie

           

          Naranasan mo na bang buruhin ang iyong pagmumukha sa harap ng salamin sa loob ng maraming oras habang tinatanong ang sarili kung saang lupalop ka nagmula? Kung isa ka sa mga pinalad na magtamo ng itsurang pasok sa planetang Jupiter, malamang masasabayan mo ang bawat takbo ng kwento ko. Ako si kulot, madalas mapagkamalang salot. Nakatira kami sa isang bayan sa Kabite. Doon ako lumaki at malamang ganoon din sila. Ang bahay namin ay nasa likod ng dalawang simbahan pero hindi iyon nangangahulugan na madalas kaming magsimba.Napapaisip nga ako, mukhang ang swerte ng dalawang simbahan ay napunta sa mga kabahayan sa harapan nito at napag-iwanan na kaming mga nasa likod. Madalas kasing magkaroon ng mga kaguluhan kung saan mapapalibutan ka ng mga nagliliparang mga plato at sibat. Sa madaling salita, lumaki ako sa isang lugar na nababalot ng iba’t-ibang masamang pangitain at pangyayari. Sa sobrang gulo ng aming pamilya ay malapit na kaming tanggihan ng mga barangay at ng mismong mga pulis.

            Lima kaming magkakapatid. Hanggang pagtanda yata ay pinanindigan ng tatay ko ang natanggap niyang award noong elementarya na “Pinakamasipag.”Madalas nila akong tawaging big eyes, malamang may kalakihan ang aking mga mata. Kulot ang aking buhok, pango ang aking ilong, kayumanggi ang kulay at may kakapalan ang mukha maging ang labi. Hindi lahat ng kulot ay salot pero hindi nila ako pinaniniwalaan. Tahimik kasi ako at hindi masyado kumikibo kaya naman sa tuwing tinatanong nila ako ay puro senyas lamang ang aking mga isinasagot. Simple lang, kapag tinatanong nila kung pang-ilan ako sa mga magkakapatid ay itataas ko lang ang aking hinlalato. Hindi ko maintindihan ang mga tao sa paligid ko dahil matapos ko silang sagutin ay sasampalin naman nila ako. Kaya madalas ay nagsusuplado na lang ako. Guwapo sa personal e.

            Hindi ko alam kung anong sumpa ang kumapit sa akin. Isinilang ako sa katre ng nanay ng mga kapatid ko na asawa ng tatay ko. Naisip ko noonipinaglihi ako sa maligno o kaya naman kulang ako sa buwan kaya naman nagmukha akong fetus noong inilabas sa mundong napapaligiran ng mga taong nag-iipon na ng pamumula para sa paglaki ko. Mas mabuti na ang kulang kaysa naman sa nabulok na ako sa tiyan ng nanay ko. Baka paglabas ko, binata na agad. Nagtataka nga sila dahil iyong apat na kapatid ko ay talaga namang pangrampa ang mga pagmumukha.

            Noong bata ako siguro kahawig ko si Santino maliban lang sa buhok niyang may basbas ni Justin Bieber. Noong piyesta kasi ay ayaw akong patayain sa isang sugal kung saan kapag tumama ang letrang hula ay mananalo ng itik. Nag-alsabalutan ako at lihim na naglayas hanggang sa maligaw ako gayong sampung dipa lang ang layo ng plaza mula sa amin. Iyak ako ng iyak hanggang sa napadpad ako sa isang batangenyong naggagawa ng sapatos na akala koy sasapatusin ako sa mukha.Dinala ako sa kumbento kung saan pinatulog muna ako ng pari dahil sa gaganaping misa. Ang nakakahiya lang ay ang pag-anunsyo ng pari tungkol sa nawawalang bata na ako. “Ididiwan. Ididiwan…” madaling kumalat ang tsismis sa aming lugar kaya siguradong aabot ito hangga’t may lupa. Dahil wala pa rin o wala talagang gustong bumawi sa akin ay napilitan pa tuloy akong ipagtanong ng pari sa bawat bahay. Lumuwa ang mata niya nang malamang sa likod lang pala ng simbahan kami nakatira. Sa hinaba-haba ng pagtatanong sa likod ng simbahan lang pala ang tuloy.

***

            Noong elementarya ako, madalas sabihin ng nanay ko na kahawig ko raw si Jericho Rosales na pinaniwalaan ko ng buong puso’t kaluluwa dahil nga sa kulot kong buhok. Noongnasa ikalimang baitang ako sa elementaryahindi ko alam kung pinagtitripan o may pagtingin talaga ang kaklase ko sa akin. Buong tapang siyang tumayo at ipinagsigawan ang pangalan ko para maging konsorte ng aming klase kung saan nabulunan pa ko sa iniinom kong palamig na tatatlo lang yata ang lamang sago. Maya-maya ay bigla na lamang nagsalita ang aming guro na akala ko’y pupurihin at sasang-ayunan ang kaklase ko.Tandang-tanda ko pa na sinabi niya na kung pipili kami ng konsorte na irarampa sa harap ng maraming pagmumukha ay iyong maayus-ayos naman daw ang dapat naming piliin. Siguro iyong tipong kahit nakamaskra ay mapapasigaw ka kahit nasa Manila ka pa gayong nasa Kabite lang kami. Napakaprangka naman ni Mam, hindi niya ba ako nakita sa unahan ng upuan para mapigilan sya sa pagsasalita? Ang sakit sakit!

            Pagdating ko ng kolehiyo ay nananalig akong may pagbabago na sa pagmumukha ko tulad na lamang ng pagkakaroon ng tagiyawat na parang may sinusunod na iskedyul sa pagtubo. Matagal ko ng gustong maging artista pero dahil di pa dumarating ang pagkakataon ay muli kong tinawag ang lahat ng santo mabuti man o masama.Hiniling ko na sana magkaroon ako ng kahawig sa showbiz para kahit sandali ay may makapansin sa endangered specie na katulad ko. Sa sobrang taimtim yata ng pagdarasal ko ay mukhang naawa sila akin kaya naman pinagbigyan nila ang simple kong hiling. Sa sobrang lasing ng kaibigan ko ay napansin niya na medyo kahawig ko raw si Pooh na sinang-ayunan naman ng kapatid kong daldalera! Paano ko magiging kahawig si Winnie The Pooh na walang salawal gayong hayop iyon at ako’y tao?

            Hindi ko alam kung kaya ko talagang paniwalaan ang mga artistang inihahalintulad nila sa akin, basta para sa akin gwapo ako na dapat kong panindigan hanggang sa masapak ako ng lasing sa kanto. Noong isang araw nga, pagkatapos kong bumili ng ulam sa tindahan ay bigla akong nagulat sa mukha ng tindera lalo na nang napatingin ako sa salamin na kalawangin. Sa isang sulyap ay tila ba tumigil ang pag-ikot ng mundo. Tinitigan kong mabuti ang salamin kung saan naging kahawig ko si Coco Martin. Sa sobrang tuwa ay napasigaw at napatalon ako sabay batok ng tatay ko na epekto lang daw iyon ng ulam ni Coco.

***

            Noong araw, madalas akong mapagkamalang lumang tao o ninuno ng sinuman. Akala ko noon, sa unggoy nagmula ang tao kaya naiintindihan ko kung bakit ako ganito pero habang nakikinig ng radyo ay may isang biro na umalingawngaw sa aking tainga na kung sa unggoy daw nagmula ang tao, bakit mayroong mukhang kabayo? Saan nga ba talaga nagmula ang tao? Sa dami ng problema ko samahan pa ng problema ng Pilipinas pati ng napakaraming ekwasyon na nagpapasakit ng mata ko ay wala na akong panahon para alamin pa iyan. Gwapo, maganda, macho at seksi, bakit nga ba may ganiyan pa sa mundo o dahil meron na rin naman bakit hindi lahat nakakuha niyan? Favoritism? Pangmayaman lang ba iyan o kailangan pang sumali ng mga magulang sa isang rapol. Bibili sila ng mga produkto na aabot sa halagang isang libong piso kung saan pwede ka ng makasali sa rapol. Ang premyo ay inam na dasal para maging gwapo o maganda ang magiging anak. Siguro para lang itong estado ng buhay na hindi dapat maging pantay-pantay nang sa gayon ay di maganap ang World War III kung saan ang pag-aawayan lang ay kung sino ang mas gwapo o mas maganda.

            Kailan kaya ako gagwapo? Siguro kapag yumaman ako pero papaano kung hindi? Kahit kasi sabihin natin na mas mahalaga ang panloob na anyo ay ibang usapan pa rin kapag maganda ang panlabas. Iyong tipong kahit saan ka pumunta maging sa pinakatagong iskinita ay di pwedeng walang mapapatingin sa iyo. Kapag ako naman ang lumalabas tanging mga isnatser lang ang tumitingin at nagkakainteres. Pero huwag natin silang lalanglangin dahil sa panahon ngayon ay tsusi na sila. Manghahalbot sila ng bag pero madidismaya kapag nalamang parang pangkaskas ng yelo ang modelo ng iyong selpon. Ikaw na ang nanakawan, mabubukulan ka pa dahil ihahagis nila ang ninakaw pabalik. Kanino ko ba dapat isisisi ang pagkakaroon ko ng ganitong mukha? Sa tatay ko ba na hindi kagwapuhan este hindi talaga, sa nanay ko na naglihi sa kung saan man o sa global warming kung saan sa pabagu-bago ng klima ay naapektuhan na rin pati ang itsura ko?

            Ano man ang sabihin nila, gwapo ako! Ito ang paniniwala ko at ito ang pananaw na ipinaglalaban ko. Magunaw man ang mundo sa ika-21 ng Disyembre sa taong 2012, matuloy man ang World War III at malubog man sa tsunami ang buong Pilipinas ay taas noo ko pa ring ipagsisigawan na “GWAPO AKOOOOOOOOOOOO!” Pero syempre biro lang dahil sigurado ko naman na kahit ano ang sabihin ko ay magagalit ka. Sa sobrang inis ay maisipan mo pa na hanapin ang pagkakakilanlan ko sa Facebook nang sa gayon ay mapahagisan mo ako ng bomba mula sa limampung helicopter at dalawang pribadong jet na ipinangutang mo pa. Sige na nga, sa tagal kong nabuhay sa mundong ito ay ito na ang panahon para ipagmalaki at mahalin ang pagmumukha na mayroon ako. Sino pa nga ba ang magdadamayan edi kami rin. Kapag ako’y malungkot ganoon din sya pero bakit minsan parang malungkot pa rin ang mukha ko kahit ang totoo’y wagas na ang kaligayahan ko? Kung gwapo lang sana ako magkakaroon ako ng sapat na lakas ng loob para humarap sa maraming tao, maligawan ang hinahangaan kong nilalang at paulit-ulit na magpiktyur para marami akong litrato na ibabalandra sa Facebook dahil sa pangalan pa lang nito ay parang rekwayrment talaga ang pagmumukha! Ano man ang itsura ko sa mundong ibabaw ay isasaisip ko na lamang na sa kabilang buhay ay gagwapo rin ako pero kung gayon bakit ayaw ko pang pumunta roon? Dahil syempre, baka mas mauuna ka sa akin dahil ang mukang damong tulad ko ay matagal mamatay.

***

            Sa aming magkakapatid ako ang pinakamabait.Subukan mong umangal at makakatikim ka! Kung sakali mang bumuka ang lupa at higupin ang mga masasamang nilalang sa mundo ay ako raw ang magliligtas sa kanila dahil naging palasimba ako noon. Noong nasa ikalimang baitang ako ay narinig kong nag-uusap ang mga kaklase ko na miyembro ng isang grupo ng mga kumakanta sa simbahan. Nagandahan ako sa mga lugar na pinupuntahan nila tuwing tag-init kaya naman iyon ang nag-udyok sa akin para sumali kahit ang boses ko ay tila nanggagaling sa ilalim ng lupa. Hirap akong gumising ng maaga kaya naman kung hindi huli ay hindi na ako nakapagsisimba. Hanggang sa umayaw na ako sa grupo lalo na noong laitin ako na sintunado raw ang aking boses ng dalawang beses. Ngayon at magpakailanman.

            Sa tinagal-tagal na pamamalagi ko sa mundong ito, hindi ko alam kung bakit hindi ko pa nararanasang maging masaya tuwing araw ng mga puso. Mauunahan pa yata ako ng paggunaw ng mundo. Siguro malas lang talaga tulad ng paulit-ulit kong pagkalugi sa pagtaya sa color game sa perya. Taun-taon akong napipilitan na umiwas sa mga kainan na nagbibigay ng special promo para sa mga magkasintahan. Binibigyan sila ng libreng lobo, bulaklak, condom, puso na nakatusok sa isang istik na nababalutan ng plastik na pinambabalat ko sa mga libro at higit sa lahat libreng kanin. Kami na nga ang walang kadeyt, kami pa ang walang libre. Hanggang sabaw na lang ba talaga kami? Kung sa bagay, masustansya rin ang sabaw pero siguro depende sa init. May sabaw na lasang asin, kalawang, dura ng tindera at kapag nakatyamba ay may lasang malnuris na baka. Dahan-dahan mong hihipan, aamuyin at kapag tumulo ay saka mo hihigupin hanggang sa kiligin ang buo mong katawan.

            Mula sa kinauupuan ko, naririnig ko na naman ang mga kababaihan na aabot yata sa isang kanto ang mga tawanan na may kasamang kilig. Pinag-uusapan nila ang mga kandidato para sa gaganaping paligsahan ng mga nagsisigwapuhan at nagsisigandahang mga mag-aaral. Fetus pa lamang ako, hindi ko na naranasang maging konsorte at hanggang sa ngayon nananatili na lamang imahinasyon ang lahat. Minsan nga binoboto ko na ang sarili ko pero mga kapwa ko unggoy lang ang mga bumoboto at naniniwala na guwapo rin ako tuwing ika-dalawampu’t siyam ng Pebrero. Hindi ko pa nararanasan na maglakad sa isang entablado, magsuot ng mga magagarang damit at patungan ng korona at ng babae. Masakit para sa akin na makita ang isa sa mga gusto kong dilag na napapangiti sa pagtitig sa mga larawan ng mga kandidato na nakasabit sa iba’t-ibang sulok ng paaralan. Kinukuhanan pa nila ito ng litrato na kanila namang ipapaskil sa kanilang mga kuwarto o banyo. Pero ano nga bang magagawa ko? Kung ano ang puno ay siya ring bunga. Kung pangit ako, malamang ganoon din ang mga ninuno ko o siguro totoo nga ang kumakalat na balita na nanuno lang ako.Kung makakakita ako ng isang bote na naglalaman ng nilasing na genie ay hihilingin ko na maging gwapo para maranasan ko namang habulin ng mga kababaihan hindi lang dahil sa utang kundi dahil sa pagnanasa. Papaano nga ba ako mangarap? Halika, usap tayo.

***

            Guwapo, magandang pangangatawan na may walong tinapay at tinitingalang katangkaran. Mapunpungay at singkit na mga mata, mapupulang mga labi, ilong na perpekto ang pagkatatsulok at may kahabaan ang buhok dahil nakikiuso ako sa tinatawag nilang K-Pop. Maputing kulay ng balat, mahusay magdala ng damit at higit sa lahat lapitin ng mga kababaihan, matrona, biyuda, at ng mga dating kalalakihan na ngayon ay mga babaeng may lawit na. Lahat na yata ng papuri na puwedeng marinig o matanggap ng isang tao ay nasa akin na. Kung iuukit ako, malamang si David ang kalalabasan ko. Kung ikukuwento naman, si Machete o Malakas ang kukumpleto sa paglalarawan sa akin. Isa raw akong alamat na nabuhay na sa sobrang kaguwapuhan ay pipigil sa papalapit na paggunaw ng mundo at lumalalang gobal warming.

            Noong fetus pa lamang ako ay nahulaan na ng nanay ko na masasambot ko raw ang lahat ng mga biyayang ipagkakaloob sa sangkatauhan. Hindi naman siya nagkamali. Nang lumabas na ang aking ulo ay nagulat ang nanay ko dahil minadali ng kumadrona ang pagpapaanak sa kaniya. Paglabas ko sa kung saan man niya ako inilabas ay halos natulala ang lahat. Tumigil ang ikot ng mundo. Ang kanilang kilos at pananalita ay napakabagal na para bang sa buwan kami nakatira. Ang kaninang makulimlim na kalangitan ay nagliwanag. Bumukas ang mga ulap kasabay ng napakaliwanag na sinag ng araw kung saan bumaba ang daan-daang Justin Bieber at nagsi-awitan ng kantang “Baby.” Lahat sila ay nakatititig sa akin. May mga  makikintab at kumukuti-kutitap na hindi nila maipaliwanag kapag ako’y kanilang tinitingnan. Sa sobrang galak ng aking mga magulang ay tinawag nila ang buong barangay para ako’y ipagmayabang. Pinag-agawan ako ng mga tao. Hinalikan. Hinimas na kahit sanggol pa lamang ako’y pinagnanasahan na. Inilarawan nila ako na para bang isang perpektong nilalang na kailanman ay hindi pa nila nakita.

            Araw-araw may bumibisita sa aming bahay. Marami kaming natatanggap na pampers, iba’t-ibang produkto ng gatas at tsupon. Marami rin ang nagbibigay sa amin ng mga gulay, prutas kahit medyo bulok na iyong iba at kung minsan pa nga ay mga salapi. Sa dami ng mga natatanggap namin, napilitan kaming magtayo ng isang tindahan kung saan doon namin ipinagbibili ang lahat ng aming mga natatanggap. Sa taglay kong kaguwapuhan naisip ng mga magulang ko na gumawa ng isang kuwento kung saan sinabi nila sa lahat na susuwertehin daw kung sino man ang magbigay o mag-alay sa akin. Ipinangalap nila ang impormasyon sa pamamagitan ng jiem at ngayon sa Facebook. Nagtrending topic pa ako sa Twitter worldwide para sa ikaunang puwesto.

            “Ayon sa propesiya ay susuwertehin daw ang sinumang magpalungad sa amin ng biyaya. Pass this message as many as you can. After 15 minutes nandiyan na ang suwerte. Don’t erase kapag di pa napapasa, bad luck will come. Gm ng bagong gising.”

            Balak kasing bumili ng bahay ng mga magulang ko noon. Tiba-tiba pag nagkataon. Kaya bata pa lamang ako nasanay na ako sa ganiyang mga raket at negosyo. Wala pa akong isip pero pinagtrabaho na agad ako kaya naman ngayon marangya na ang aming pamumuhay. Isang kurap pa lamang ng aking mga mata ay tiyak kikita na agad ako. Minsan nga lamang ay hindi ko maiwasang maiyak. Hindi dahil sa tuwa kundi dahil sa libu-libong piso na inihahagis sa akin na nagiging dahilan ng paglabas-pumasok ko sa pagamutan.

            Ipinangak akong sikat. Isa raw akong bituin na nagmula sa langit at ipinadala sa lupa para pagnasahan ng sangkatauhan. Sa mura kong edad dama ko na ang mga naglalaway nilang tingin sa akin. Higit pa isang superstar kung ako’y kanilang ituring. Sa tuwing ako’y naglalakad may tumitili sa bawat hakbang ng aking mga paa. Tutungo ako, may titili. Ngingiti, may titili. magsasalita, may titili. Mag-aayos ng buhok at lahat na ng pwedeng ikilos ko ay may kasamang tili mula sa mga taong kahit hindi ko naman kilala ay nahuhumaling. Minsan hindi na ako lumalabas ng bahay. Kung pwede nga lang na ipakulong ko ang aking sarili ay gagawin ko nang sa gayon ay hindi na nila ako habulin at sundan. Sa tuwing lumalabas kasi ako ng bahay ay madalas akong pinagkakaguluhan ng mga kababaihan. Kapag pumupunta  ako sa tindahan ay inaabot ng limang oras dahil sa mga taong walang sawa sa pagpapalitrato, pagkamay at paghingi ng aking pirma kahit hindi naman ako maganda magsulat. Kung nasususpinde ang klase dahil sa iba’t-ibang trahedya at masamang panahon, madalas namang mawalan ng klase kapag ako’y tinatawag ng aking guro para sumagot. Hindi ko alam kung bakit niya pa ako tinatawag gayong halos hindi na kami magkarinigan dahil sa lakas ng tili ng aking mga kaklase. Madalas masuspinde ang klase dahil sa akin. Sa dami ng gustong makarinig ng malamig kong boses ay marami ang umaabot sa awayan lalo na sa sabunutan. Nakakatakot na ring pumasok minsan dahil sa bawat segundo na ginawa ng Diyos ay palagi na lamang may mga sumusunod sa akin. Pakiramdam ko tuloy darating ang araw na madidisgrasya ako at pagtatangkaan ang aking buhay.

            Kung hindi ninyo naitatanong ako ang dahilan kung bakit ipinagbawal ang mga naglalakihan at malalaswang billboard. Sa sobrang sarap ko kasing pagmasdan ay libu-libong mga sasakyan ang hindi makatuon sa pagmamaneho. Nagiging dahilan ako ng malawakang trapik. Marami pa nga ang naaaksidente dahil sa pakikipag-unahan sa puwesto kung saan mapagsasawaan nila ang larawan kong nakasuot lamang ng brip. Marami rin ang hindi kinakaya ang kagandahan ng aking katawan at maumbok na berdugo. Karamihan sa kanila ay naoospital dahil nahahayblad, nagdurugo ang ilong, nauubusan ng tubig sa katawan dahil sa patuloy na paglalaway at ang iba naman ay nakakasuhan dahil hindi nila mapigilang magsarili sa gitna ng maraming tao. Doon ko napatunayan na may mali sa mga pag-aakala ng mga tao. Sinabi nila mapipigilan ko raw ang paglala ng global warming pero sa dami ng taong nag-iinit ay mukhang lalala pa ito.

***

            Isang araw habang pauwi ay may grupo ng mga malalanding nilalang na nag-iinuman sa kalsadang aking daraanan. Hinarang nila ako pero hindi ako nagpasindak. Dahan-dahang kong tinanggal ang mga butones ng suot kong polo kung saan nasaksihan nila ang maalindog kong dibdib. Niyaya nila akong uminom pero hindi ako pumayag. Tumayo ako at sinubukang magpaalam pero agad nila akong pinaupo. Hinawakan nila ang ulo ko. Binuka ang aking bibig kung saan pilit na ibinuhos ang mapait na alak. Pinainom nila ako ng pinainom hanggang sa mahilo ako. Maya-maya ay may naramdaman akong gumagapang na kamay sa aking hita. Agad ko itong tinanggal ngunit hindi siya nagpatinag. Tumayo ang ilan. Natuwa naman ako dahil inakala kong tapos na ang inuman. Hanggang sa mapansin kong nasa likod ko sila. Hinawakan nila ang dalawa kong mga braso. Binusalan ang aking bibig ng basahang tigpipiso ang halaga. Sapilitan nila akong hinila. Binuhat. Kinaladkad. Patuloy akong nagpumiglas ngunit dahil sa katigasan ng ulo ko ay hinampas nila ako ng matigas na kahoy. Dahilan kung bakit nawala ako sa ulirat kung saan nagkaroon sila ng pagkakataon para dalahin ako sa isang liblib na bahay na malayo sa siyudad.

            Malamig na buhos ng tubig ang gumising sa akin kung saan iwinasiwas ko ang aking buhok na animo’y modelo sa telebisyon. Agad naman akong sinampal ng hindi ko pa nakikilalang nilalang. Dinakot niya ang aking buhok at sabay ibinalibag ako sa isang malambot na kama na napupuno ng mga taluyot ng rosas. Mula sa aninag ng buwan sa bintana ay doon ko napansin na inabutan na pala ako ng dilim. Namalayan ko rin na nakatali ang aking mga kamay maliban sa paa. Anim ang mga hitad na nasa aking harapan. Hinimas-himas nila ang aking mukha tulad ng magkasintahan sa isang teleserye. Dahan-dahan nilang ipinapalibot ang kanilang mga kamay sa aking katawan habang ako’y natatawa dahil sa kiliti.

            Maya-maya ay naging tuso’t hagung na hagong na ang mga pagmumukha nila. Agad nilang hinubad ang aking damit. Sa sobrang inip ay sinira na lamang nila ito. Hinalik-halikan nila ang aking dibdib na tinutubuan na ng mga bagitong balahibo. Halik sa kaliwa, sa kanan at sa leeg maliban lang sa pusod ko na nakita nilang madumi. Sa dinami-rami ng mga pinagkakaabalahan ko sa mundo huwag na silang magreklamo kung hindi ako nakakapaglinis ng pusod. Kung tainga nga minsan lang, pusod pa kaya. Naglilinis lamang ako ng tainga gamit ang aking hintuturo habang nakikinig sa mga nakakaantok sa klase. Madalas naman, sa sobrang inip ay ilang beses ko ng napapatunayan ang sabi nila na kaya pala dalawa ang butas ng ilong ay para kapag nangungulangot sa kanan ay makakahinga pa sa kaliwa. Kapag naman sabay, sa bibig na lang ako humihinga. Katangahaliang tapat iyon kaya naman sa sobrang gutom ay tinikman ko na rin. Maalat pala.

            Habang kunwari’y aking inaalis ang maraming halik na gumagala ay may isa namang umuungol na pinaglihi yata sa asong naubusan na ng balahibo dahil sa galis. Tinggal niya ang sinturon kong puti. Binuksan ang aking siper pero sa huli sinira niya rin ito. Maging ang panloob ko na iniregalo pa sa akin apat na taon nang nakakalipas noong ako’y nagtapos sa hayskul ay hindi rin pinalampas. Natulala ako sa mga sumunod na nangyari. Para akong isang robot na sumusunod sa bawat iutos nila. Halos wala akong nagawa. Nang nagkaroon ng pagkakataon ay sinubukan kong tumakbo para makatakas pero inabutan nila ako. Pinagsayaw nila ako sa gitna na para bang isang macho dancer sa isang Paniki sa Dilim bar. Nang makuntento ay mabilis nila akong pinag-agawan. Pinapak nila ako tulad ng pamamapak ko sa gatas na inutang pa ng nanay ko. Sinamantala nila ang aking kahinaan. Pilit akong humihingi ng saklolo sa tinig kong nasasarapan ngunit tila walang nakaririnig. Paulit-ulit nila akong pinaglaruan. Ginamit. Pinagpasa-pasahan na parang isang bola sa basketbol na naghahanap ng ring na mapapasukan. Binaboy nila ako. Kinabayo at inaso .Paulit-ulit nila akong hinalay. Patuloy ako sa pagsigaw ng “Tama na po. Huwag po. Aaah… Tama na po. Sige pa… Aaah… More… Tama na po. Sige na nga isa pa. Huwag po.” Pagkatapos maubos ng kanilang lakas ay huminto na sila.

            Para akong isang batang may lagnat na nakabaluktot dahil sa ginaw. Pagkatapos nila akong pagsawaan ay iniwan nila akong walang ibang saplot kundi bimpo. Binaboy nila ako at ngayon, ang dumu-dumi ko na. Para mas madrama tumayo ako at sumandal sa pader kung saan dahan-dahan akong dumausdos. Bago pa man pumatak ang pekeng luha ko sa kanang mata ay ninais kong hanapin sila. Mukhang nabitin yata ako. Nakita ko sila sa sala na nag-uusap-usap. Kaniya-kaniyang payabangan. Masarap daw ako. Ako na raw ang pinaka sa lahat ng natikman nila. Ang suwerte raw nila dahil ako ang kanilang nabiktima kaya naman nagsibalik silang lahat sa kuwarto. Karipas din ako sa pagbalik para naman di na sila mahirapan. Nagtulug-tulugan ako. Nakiramdam sa mga susunod nilang hakbang na gagawin. Laking gulat ko ng isang sako ang bumulaga sa akin. Pilit nila akong ipinasok. Itinali ng may kaluwagan. Pinaikot ng sampung beses at saka iniligaw na parang pusa. Paglabas ko sa sako ay napansin kong nasa harapan na ako ngaming bahay. Doon ko napagtanto na mga kapitbahay ko lang pala ang umabuso sa akin. Siguro hindi na sila nakatiis sa sobrang pangangati. Kung sa bagay minsan lang naman. Hindi ko lang maintindihan kung bakit kailangan pa nila akong daanin sa paspasan gayong papayag naman ako kung sinubukan nilang humingi ng permiso.

***

            Hindi rin madali ang mapunta sa posisyong mayroon ako. Nakakapagod ang maging sikat. Nakakapanghina ang araw-araw na panggagamit sa akin ng mga tao. Hindi lang katawan ko ang hinihingi nila kundi maging ang aking kaluluwa. Nakakapagod. Paulit-ulit akong hinahabol ng mga kababaihan na kahit daang libo ko ng nasaktan ay patuloy pa rin sa pagnanasa at pagkahumaling. Minsan nasasaktan na ako pero inalisan nila ako ng karapatang magreklamo. Mabenta ako sa tuwing sumasapit ang eleksyon kung saan nagpapalakihan sa bayad ang mga pulitikong alam kong hindi naman tapat sa bayan. Mula kinder hanggang kolehiyo palagi ako ang napipili nila para maging konsorte. Taun-taon akong pumaparada sa Flores de Mayo. Tinatanghal at tumatanggap ng mga karangalan mula sa iba’t-ibang patimpalak ng paguwapuhan at pagandahan.

            Ganiyan ang pangarap ko kung sakali mang makatagpo ako ng isang genie. Sa susunod kong buhay, inaasahan ko na kapag ipinanganak ako ay matutupad na ang lahat ng mga gusto kong mangyari hindi lang para sa sarili ko kundi para na rin sa mga taong mahal at mamahalin ko.

***

            Kung tatapusin ko na ang walang kwentang buhay ko tulad ng walang kwentang sulat na ito, malamang hindi iyon mangyayari ngayong linggo. Bago ang lahat, kailangan ko munang sumama sa pildtrip para naman malasap ko ang tunay na saya ng pagpunta sa EK Pagkakataon ko na iyon para malaman kung tumataas ba talaga ang tumbong at nag-iiba-iba ang pwesto ng mga bituka sa tuwing pababa ang direksyon ng space shuttle.

            Kapag ako namatay gusto kong magkaroon ng asul na kabaong. Hindi naman sa ginagaya ko si Rico Yan na kahawig ko. Paborito ko lang talaga ang kulay na iyon tulad ng paborito kong libangan na pagtingin sa kalangitan lalo na kapag mataas ang sikat ng araw. Kasabay ng masarap na pagaspas ng hangin habang tahimik ang kapaligiran. Akala ko noon may mga tao ng nakapunta sa langit tulad ng mga astronot, piloto at iba pa na sumasakay sa mga sasakyang panghimpapawid. Akala ko kasi pagkatapos ng ulap at bago ka makapunta sa kalawakan ay madadaanan ang malaki, nakalutang at gintong tahanan ng Diyos. Noong bata pa kasi ako, pinaniwalaan ko iyon dahil sabi ng mga matatanda kapag kumukulog ay naglalaro raw ang Diyos ng bowling. Naisip ko tuloy, paano kung nahulog ang bola mula sa langit? Bubukas kaya ang kalangitan kung saan dahan-dahang bababa ang mga anghel sa saliw ng musika o madudurog ang bola at magpapalit anyo para maging ulan o isnow?

            Pagdating naman sa litrato na ilalagay sa ibabaw ng aking kabaong, mas gusto ko na waki ang nakadispley para naman pagpasok pa lamang sa lamay ay may kaunting ngiti na guguhit sa inyong mga labi. Komedyante kasi ako at ayaw ko na may nakikitang malungkot kaya nga lagi ko kayong pinapatawa. Hindi na kayo mahihirapan sa paghahanap ng litrato dahil kahit seryoso dapat ang pows, waki pa rin ang kinalalabasan. Ikrap nyo na lang o kaya puwede na ang praymari poto ko sa peysbuk o kaya yung pinagkaguluhang litrato ng mga kaklase ko kung saan todo birit ako sa pagkanta. Ayaw ko kasi ng masyadong seryosong litrato at mas lalong ayaw kong idispley iyong litrato ko noong kami’y nagsipagtapos kung saan litaw ang lahat ng ngipin ko.

            Amerikana ang gusto kong isuot kapag inilagay na ako sa kabaong. Hindi ko pa kasi nararanasang magsuot noon at pangarap ko na magkaroon ng trabaho sa isang kumpanya kung saan nakapang-amerikana ang mga manggagawa habang may bitbit na bripkeys. Bahala na kayo kung ano’ng kulay, pwedeng puti at pwede rin namang itim basta siguraduhin lang ninyo na gwapo akong tingnan at higit sa lahat maayos dapat ang pagkakaayos ng buhok ko. Madalas akong nahuhuli sa klase dahil sa pagsusuklay sa kulot kong buhok at hindi na rin ako sumasabit sa dyip para lang makaiwas sa pagkakagulo nito. Sa pantalon siguro, pwede na iyong ipinangpapasok ko sa iskul at syempre hindi na rin kailangang bumili ng sapatos dahil bago pa naman ang sapatos ko na araw-araw kong pinapakintab.

            Sa sobrang hilig at dami kong alam pagdating sa musika, hindi tuloy ako makapamili kung ano ba ang papatugtuging kanta sa burol ko. Pero sa ilang araw na pag-iisip, siguro pwede na iyong “Making Love Out of Nothing atAll.” Bukod sa wagas na paghanga ko sa Air Supply, hindi man ito pamburol na kanta malaki naman ang naging bahagi nito sa buhay ko. Paborito ko ito mula noong ako’y natutong umawit at ito rin ang madalas naming kinakanta sa bidyoke ng mga kaibigan ko. Nakakatawa sigurong tingnan na habang inihahatid ninyo ako sa huling hantungan ay sumasabay kayo sa pag-awit habang lumalabas ang mga ugat ninyo sa leegat kinakapos sa paghinga dahil sa pag-abot sa mataas na nota ng kanta. Gusto ko rin na may bidyoke sa lamay ko para naman walang mainip, mapuno ng dalamhati at emosyon at sa totoo lang hahanap-hanapin ko iyon sa kabilang buhay. Saan kaya ako mapupunta? Sigurado naman na kahit nakagawa at patuloy akong gumagawa ng katarantaduhan, sa langit pa rin ang tuloy ko. Amen.

            Kung hindi ninyo kayang bumili ng amerikana at asul na kabaong ko mas mabuti pang sunugin at maging abo na lamang ako. Kaysa naman pagkandarapaan pa ako ng mga insekto at ng mga daga sa sementeryo. Kung magsusugal naman kayo sa burol ko, siguraduhin lang ninyo na malaki ang tong na ibibigay ninyo. Sa lahat naman ng magtatapung-tapong at mga may magagandang loob na gustong mag-abuloy, “lowest P100” dapat.  Hinihiling ko nga pala na sana ay huwag ninyong itapon ang mga gamit ko lalo na ang dalawang medalyon at mga klaskard na talaga namang pinaghirapan ko kahit minsan ay nangongopya ako “in series-parallel combination.”

            Sa lahat ng nagmamahal sa akin kung mayroon man, lalo na sa pamilya at mga kamag-anak ko, sa mga kaklase, kaibigan, kapitbahay, mga ninong at ninang na hindi na ako sinisipot, sa mga kaibigan onlayn kahit di ko lubusang kilala at sa lahat ng mga taong nakakasalamuha ko habang nabubuhay pa ako, maraming salamat sa lahat. Nawa’y nag-iwan ako ng kasiyahan at magagandang ala-ala sa buhay ninyo. Maraming salamat at naging parte kayo ng buhay ko at paumanhin din kung minsan nagkakamali ako lalo na sa mga may ayaw o naging kaaway ko. Paki-jiem na lang sa lahat ang magiging pagkamatay ko. Salamat!

***

            Banyo, kubeta, palikuran at comfort room. Rest room ang itawag mo kung maarte ka manalita na nakikiuso sa mga nagpupumilit mag-ingles kahit mali-mali naman. Lahat ng iyan pare-pareho lang ang ibig sabihin para sa akin. Sa isang mahirap na tulad ko, himala ang kailangan para magkaroon ng hiwalay na banyo at palikuran. Naaalala ko noon, wala pa kaming kubeta kaya naman sa kung saan-saan lang ako dumudumi. Sa ilalim ng puno ng saging habang naghihintay sa agimat mula sa puso nito, sa likod o tapat ng kapitbahay at minsan sa itaas ng puno ng mangga kung saan ako natilas. Mabuti na lamang at may alaga kaming aso. Ang kaniyang pangalan ay whity dahil puti ang kaniyang kulay.  Nag-alaga yata kami ng aso hindi para tahulan ang mga masasamang loob kundi para ipakain sa kaniya ang mga dumi namin na naglipana. Kapag naman wala siya sa mood, sa plastic o dyaryo na lamang ako dumudumi. Kapag natapos na ay ihahagis ko na ito sa kung saan man ito dalhin ng tadhana. Magmimistulan itong isang biyaya mula sa kalangitan. Nakasanayan ko ang mga gawaing ito noon kaya naman ngayong malaki na ako ay tila hinahanap-hanap ng katawan ko.

            Mula sa pagkakahimbing habang nakapulupot ang kumot sa aking katawan, ginising ako ng tiyang nag-aalboroto. Tulad ng dati,naunahan ko na namang gumising ang alarma ng selpon kong walang “send to many” na nawala ang aykon ng network noong ito’y bumagsak. Sa tamang lohika, ibinagsak ko ulit ito sa pagbabakasakaling bumalik pero hindi ako nagtagumpay. Mula sa limang oras na pagkakatulog, bumangon na ako sa higaan para hindi na ulit mahuli sa klase.

            Tulad ng nakasanayan, ako lagi ang nahuhuling maligo kahit ako ang may malayong eskwelahang pinapasukan. Bago pumasok ay may pitong bagay lamang ang hindi ko dapat malimutan:

           

            -ang calculator ko na may istiker ni Avril Lavigne sa likod. Sobra kong hinahangaan si Avril at sobra akong natuwa noong nalaman kong kapangalan ko pala ang asawa niya. Noong nalaman ko saka naman sila biglang naghiwalay, naisip ko tuloy ako ang may kagagawan. Apat na taon ko na ring gamit ang calculator na medyo nasisira na. Dahil wala akong pambili nilagyan ko na lamang ito ng pandikit pero wala rin akong napala. Tumigas ang mga pindutan kaya naman ngayon, pahiram-hiram na lang ako.

            -ang payong ko na kahit papaano tumagal na rin ng ilang taon. Sa susunod itatago ko na ito sa bag kahit medyo basa pa. Naiinis kasi ako kapag itinatakas ito ng kapatid ko na walang ginawa kundi ang manguha ng gamit. Naiwala nya ang payong niya at iyong akin naman ang pinag-iinteresan. Halos nakipag-ilagan pa tuloy ako sa ulan para lang makapasok pero bago iyon nanood muna ako ng “Sponge Bob” habang hinihintay na humina ang ulan.

            -ang panyo ko na minana ko pa sa nakatatanda kong kapatid at iyong isa naiwan lang ng kaklase ko sa bahay. Dahil hindi na niya binalikan akin na lang. Ang hirap kapag walang panyo, sa init ng panahon hindi pwedeng hindi maglalapot ang pagmumukha ko. Hindi ako makabili ng sarili kong panyo, bukod sa namamahalan ako ang papangit pa ng mga tindang nakikita ko.

            -ang usb na kailangan ko talagang dalhin para makapagdownload ng porn videos este para pala kapag may biglang pinagawa na research ang titser ko na sa wakas ay natandaan na rin ang pangalan ko.

            -ang selpon ko na kahit walang nagteteks ay kailangan pa ring dalhin. Madalas akong magteks pero ewan ko ba kung bakit ayaw nila akong iteks. Virus ba ko na kapag nireplayan maaari silang mahawa? Kaya naman kadalasan ginagawa ko na lang itong salamin pagkatapos magpolbo sabay tanong sa katabi na “maitim ba?”

            -ang mura kong polbo sa halagang onse pesos. Sa itsura kong ito mukhang rekwayrd talaga ang magpolbo. “Pangit na nga di pa magpopolbo.”

            -at syempre ang pinakamahalaga sa lahat ay ang baon! Kung wala nito papaano ako makakapasok at mamamasahe? Pero nakakatuwa dahil kada taon nadadagdagan ng sampung piso ang baon ko at kahit na ganoon, madalas umiisip pa rin ako ng anumang bagay na kunwari ay babayaran namin, kurakot? Iyan ay isang bahagi lamang ng pagiging estudyante.

***

            Masyadong malamig ang panahon kaya naman naisipan kong mag-init ng tubig pampaligo. Nangilabot, napasigaw at napatalon ako sa pagbuhos ng tubig na hindi man lang tinalaban ng pinainit kong mineral water. Dali-dali kong kinuha ang shampoo at tulad ng inaasahan naubusan na naman ako kaya naman sabon na naman ang natikman ng kulot kong buhok. Habang nakapikit dala ng pagkaantok, sinasabon ko na ang aking katawan na bagamat payat ay matso naman. Hindi ko namalayan na unti-unti na palang dumudulas ang sabon sa kamay ko hanggang sa mahulog ito sa inodoro. Natulala at napaisip ako sa karumal-dumal na kaganapan kaya naman ako’y pumikit muli, inilabas ang dila habang pinipigil ang paghinga at sabay dakot sa sabong nahulog. Hinugasan ko ang sabon hanggang sa mauspod at saka ginamit sa mukhang kanina pa naghihintay na malinisan.

            Makikita ko naman ang kaklase kong lihim kong pinagnanasahan. Kaya naman sa sobrang sabik ay dali-dali akong nagbihis suot ang bagong damit na bigay ng tito ko. Habang nananalamin, unti-unti kong sinusundot ang puwit upang pakiramdaman kung may pagsabog na magaganap ngunit napigilan na ito dahil wala akong inalmusal. Nakasakay na ako sa dyip na punong-puno na naman ng mga pasahero at patuloy pa ring nagpapasakay kahit wala ng mauupuan.

             “Kainis nga e, ang aga kong pumunta dito tapos ang tagal pa palang mapuno ng dyip,” teks ng katabi ko sa kaliwa.

             “Woot woot… Ayun… Naiinip na talaga ko mahal ko, teks ka pag nandyan ka na ha, jejeje.” teks ng katabi ko mula sa kanan. Sa sobrang inip nagbabasa na lang ako ng teks ng mga katabi ko.

            Sa sobrang sabik ko ay muli na namang nag-alboroto ang puwit na kanina’y nagpanggap lang pala na tahimik. Bakit kapag kinakabahan o nasasabik para akong matatae? Umarangkada na ang dyip na pang bus ang laman habang ako’y nag-iisip kung bababa na ba gayong kasasakay lang o susubukan na lamang na pigilan ang tawag ni Diwatang Eva. Lumipas ang mga minuto at nagawa ko namang pigilan ang nagagalit na bulkan subalit nangangamba pa rin dahil sa bawat pasulong, pababa at lubak-lubak na madaanan ay para bang nagkaroon ng butas para tuluyang makalabas sa rehas ang mga presong ikinulong ko ng tatlong araw sa tiyan.

            Apatnapung minuto ang lumipas bago ko narating ang paaralan pero kahit masama na ang pakiramdam ay nagawa ko pa ring lumakad ng maayos na parang Bench model lang. Paikot-ikot ako sa silid-aralan, paiba-iba ng pwesto, uupo at maya-maya’y tatayo para lang mapigilan ang pagbulwak ng mga preso. Nilibang ko ang sarili para makalimutan ang masamang tiyan at minabuti ko na lang na mag-isip subalit sa kahit anong isip ko ay may dalawang istorya ang pilit na pumapasok. Una ay ang mga kaklase ko noon na napadumi sa iskul at pangalawa ay ang istorya sa isang telebisyon kung saan isang babae ang pinabasa sa unahan ng istoryang tungkol sa mga bulkan. Sa tuwing magbibigkas ito ng salitang pagsabog ay mas nag-aalboroto naman ang tiyan ng isang lalaki na minabuting maupo sa likuran para makaiwas na rin sa kahihiyan.      

            Marami na naman ang nagtsitsismisan, may nag-aaral, nag-aaral-aralan, natutulog, nagseselpon, may mukhang di na humihinga sa likod at ang iba naman ay nasa labas. Paulit-ulit lang ang mga senaryong nagaganap sa araw-araw. Isa na riyan ang iba’t-ibang sulat na nagpapahayag ng damdamin sa mga pader at sa mga nasisira nang mga upuan. Sa sobrang dami ng bandalismo mukhang kahit ayaw ko ay nasasaulo ko na ito. Iyong isa ko namang kaklase masyadong mapagpapaniwala na dapat subsob lagi sa pag-aral kaya naman iyong mukha niya ay isinubsob sa notbuk. Naisip ko tuloy kung ano nga bang ginawa nya sa matalinhagang salita na dapat magsunog ng kilay. Ang isa naman naglalabas ng kakaibang tunog na parang nagtatawag ng masasamang ispirito pero ang tungag tulog na pala. May isang grupo ng kababaihan na masaya na namang nagtsitsismisan habang nakatingin sa akin. Sa tingin ko iniisip na naman nila kung bakit ako may tsokolate sa mata, dugo na naipon dahil tinusok ng kapatid kong hudas noong mga bata pa kami. Bakit kaya ganoon, ang daming seryosong mukha ang tumitingin sa akin at kapag tiningnan ko naman sila iiwas at mapapatawa. Nakakatawa ba talaga ang mukha ko kaya naman kapag malungkot sila mukha ko ang pinagtitripan? Sa likod ako nakaupo kaya naman kitang-kita ko ang lahat pati na rin ang katotohanan na kahit may load ang lihim kong iniibig ay hindi niya ako magawang iteks kahit palagi ko naman siyang tineteks. Kapag ganito ang mga sitwasyon, mabuti pang umub-ob at magpanggap na natutulog na lamang.

            Mainit ang kapaligiran dahil sa mainit na sikat ng araw subalit ang katawan ko’y patuloy na binabalot ng kalamigan na nagpapatayo sa aking mga balahibo. Habang nagpipigil, nag-iisip na ako kung saan maaaring dumumi pero hindi ko pipilian sa kubeta ng iskul dahil tiyak marami ang makakasaksi.Lumabas na ako ng silid-aralan, minabuti kong umuwi na lang at bigla kong naisip na makibanyo sa isang lugar subalit wala talagang pakisama ang tadhana dahil nadatnan ko ang mga kaklase ko doon kaya naman pinili ko na lamang na umuwi. Malamig na pawis ang bumalot sa aking katawan at hindi pa rin mapakali sa kinauupuan sa dyip. Inis na inis ako sa sarili ko dahil sa nasayang kong pamasahe pauwi at pabalik kung saan wala naman akong napala. Umandar ang dyip at patuloy kong pinipigil ang pagbuka ng butas sa puwit gayon na rin ang pag-utot nang sa gayon ay hindi ako mapagkamalang isnatcher ng mga katabi ko. Ngunit sa sobrang daming utot ang hindi ko pinakawalan ay lalo akong nag-alboroto at nais na rin lumabas ng mga utot sa bunganga ko dahil sa pagkakakulong sa puwitan.

            Nangangalahati na ang daan at sa wakas malapit ko ng masaksihan ang tagumpay at kaginhawaan sa pakiramdam nang biglang sunud-sunod ang pumara, andar… tigil… andar… at tigil muli hangang sa di na ako nakapagtimpi. Malayo pa ako sa bahay pero buong tapang na akong bumaba sa dyip para tahakin ang kagubatan at doon, ibinuhos ko ang lahat ng nararamdamang sama ng loob. Naghanap ako ng lugar na madamo kung saan walang makakakita sa kahihiyang gagawin at para tuluyan na ring makapagbawas. Naupo ako sa likod ng malagong damuhan at sabay tanggal sa brip at pantalon. Payapa ang hangin habang mataas pa rin ang sikat ng araw at sa wakas ang mga preso’y nag-unahan na sa paglabas na parang mga nakawala sa kural. Naging maingay ang bawat paglabas nila na sinasabayan ng mabahong utot pero ang kasindak-sindak na bumulaga sa akin ay ang purarat na taeng kulay lupa. Ibinigay ko ang lahat ng makakaya ko sa pag-iri hanggang sa tuluyan na silang makaalpas. Kinuha ko ang malalapad na dahon sa harap at dahan-dahang ipinahid sa puwit.

            Natapos na ang seremonya kaya naman dali-dali akong tumayo at muling isinuot ang brip at pantalong di nabahiran ng tae. Sakses ang lahat kaya naman maaari na akong makauwi kaysa bumalik pa sa iskul. Habang nakatayo, tumingin ako sa maaliwalas na kalangitan at pinasalamatan ang lahat ng mga santong kilala ko para sa pagsasalba nila sa akin sa oras ng panganib. Ngunit sa pagtalikod ko, isang katotohanan ang sumambulat sa akin. May isang manong na nagtitinda ng sorbetes ang kanina pa palang umiihi sa bandang likuran at nasaksihan niya ang pagpapakawala ko sa mga presong tatlong araw nang nakaburo sa aking tiyan. Dahan-dahang humangin, nagtagpo ang aming mga mata na tila ba nangungusap at nginitian ako na para bang nang-aasar.

            Hindi ako nakapag-isip agad at natigilan ako sa mga pangyayaring naganap pero dahil hindi ko naman siya kilala, taas-noo pa rin akong lumakad ng mabilis with flying colors tulad ng isang modelopara maiwasan na rin ang mga taong bigla na lamang sumusulpot sa kung saan, sa maling panahon at pagkakataon. Lumakad ako hanggang sa makalayo at nang maabot ang susunod na kanto ay muli kong binalikan ng tingin si manong. Laking gulat ko nang patuloy pa rin itong nakatingin sa akin. Mukhang nagustuhan niya yata ang maitim kong puwit.

***

            Ang kubeta ang nagturo sa aking kumanta. Kapag walang tao sa bahay ay papasok ako dito para bumirit ng mga awitin ng “Air Supply” hanggang sa maputol ang mga ugat ko leeg. Ang pinakaayaw ko sa lahat ay ang pagbabawas. Naaamoy ko kasi ang nagiging dahilan ng polusyon sa bansa. Ito rin ang nagpapalala ng global warming. Ang kubeta ay hindi lang inimbento para sa pagbabawas at paliligo. Ginagamit din ito bilang isang malaking papel na pinupuno ng mga bandalismo.  Bukod sa mapangheng amoy, nakakasuka rin ang mga pwede mong mabasa. Ang iba’t-ibang mensahe ay naglalaman ng iba’t-ibang emosyon. May mga nagsusulat ng pangalan nila para sumikat. May mga nagpapahiwatig ng paghanga sa isang babae. May naglalagay ng kanilang mga numero at may mga tila naghahanap ng kalandian.

            May tatlong klase ng tao na pumapasok sa kubeta. Ang liberated, konserbatibo at kalan. Siguro nandoon ako sa grupo ng mga liberated. Madalas kasing sundutin ng mga kaklase ko ang aking puwit. “Sarap! Isa pa nga.” Kami ang mga umiihi sa labas kung saan sinu-sino ang pwedeng makakita sa iyo. Kaniya-kaniyang payabangan, palakihan ng angry bird at pataasan ng ihi. Iyong iba, doon na yata nagbubunot ng bulbol. Ginagawa pang pangbara sa ihi kasama ng mga plema at babolgam. May mga kalalakihan naman na masyadong mahiyain. Sila ang mga konserbatibo na hindi iihi hangga’t walang espasyo sa mga kubeta. Iyong iba sobrang aangas kung umasta. Aakalain mong may dudukuting mahalagang bagay sa bag pero polbo lang pala. Pahid sa noo, sa pisngi, sa ilong na may tagiyawat, sa leeg na may libag na napagkakamalang kwintas at labu-labo na hanggang sa maramdaman nilang gwapo na kunyari. Sila ang mga tinatawag na kalan, isang grupo ng mga may taglay na kalandian! Minsan inaakala nilang isa rin ako sa kanila sa pagkakaroon ko ng kisabol lips.

            Ganito kasi iyon. Noong unang panahon este noong araw kahit gabi talaga iyon, naaalala ko naglalaro kami ng tagu-taguan sa tapat ng bahay namin. Umaakyat kami sa puno ng bangkok na santol para magtago. Sumisisid sa ilalim ng kanal na ubod ng baho at sa kung saan-saan pang matataas na lugar na pwedeng pagtaguan. Madalas umaakyat ako roon para lang mamboso. Sa isang madilim na lugar na napapalibutan ng maraming kangkong, kasabay ng nakakasuklam na amoy ng babuyan at ipot ng mga manok ng kapitbahay na madalas naming tinitinola, nakakita ako ng isang tuyong posonegro na noon ay inakala kong lungga ng mga maligno. Agad-agad kong niyaya ang mga kalaro ko para roon ay magtago. Sabi ng kalaro ko na may maitim na balat sa leeg ay matatagpuan daw doon ang isang pugot na ulo ng itim na baboy. Tuwing gabi raw ay lumulutang ito at nagmamasid sa mga dumaraan sa madilim naming kalsada. Hindi ko alam kung totoo iyon o inuuto niya lang ako. Siguro totoo nga dahil mukhang may taglay na bluetooth ang itim niyang balat. Habang naglalakad ay sinalubong kami ng isang maitim na pusa. Nagulat ako pero hindi ko pinahalata. Siyempre, tapang-tapangan muna ako. Sa susunod na lakad halos hindi na ako nakagalaw. Bumungad na sa amin ang pugot na ulo ng baboy. Sa sobrang gulat ay agad kaming kumaripas pabalik. Wala nang kaibi-kaibigan, ang maiwan bahala na. Ang habulin ng lumilipad na ulo ng baboy, ipagtitirik ko na lang ng kandila. Ang mahalaga makaalis ako sa nakakatakot na lugar na iyon.

            Pag-uwi ko sa bahay kinuwento ko sa nanay ko ang mga nangyari. Nahabag naman siya at natakot. Hanggang sa sabihin niya na nanuno raw ako kahit hindi niya naman alam kung ano talaga ang itsura ng isang nuno. Kaya naman dumekwat siya ng mga panggatong sa kapitbahay namin na isa rin sa mga dahilan ng pagkasira ng kalikasan. Ang dami talaga naming napapala sa kanila. Madalas nga tinataningan ko na ang buhay ko at nawawalan na ng pag-asang mabuhay pa. Sa sobrang baho kasi ng babuyan nila malamang mauuna pa ako sa paggunaw ng mundo.

            Sinigaan ako ng nanay ko este pinausukan para raw makontra ang nuno. Hindi ako naniniwala kahit sabi ng iba mukha raw akong nuno. Natutuwa ako sa kakalundag sa apoy kaya naman pinagbigyan ko na lang ang trip ng nanay ko. Ang masama nito, natulog akong amoy usok. Ayaw ko ngang maligo. Masyadong malamig ang mga panahon ng gabing iyon. Malakas din ang hangin na tila nagpapatayo sa mga balahibo ko sa kanang braso. Exempted muna ang mga balahibo ko sa kaliwa dahil napagod sa pakikipagtaguan ko. Kinabukasan, bukod sa tutut kong tigas nararamdaman ko na tumitigas din ang nguso ko. Naalala ko tuloy ang isa sa mga kuwento ng titser ko sa hayskul.

“Ang Nguso, bow”

            Ayon sa kaniya may isang bingot na nangarap na makapagsalita ng normal. Sabi ng doktor kinakailangang kumuha ng balat sa ibang parte ng kaniyang katawan. Pumayag siya kaya naman kumuha ng balat sa kaniyang lambi. Isang araw, habang nakatambay ay may dumaang mga musiko. Dahil normal na siya, agad na siyang nagpagwapo sa harap ng mga naggagandahang dilag na tila sarap na sarap sa paghawak ng baton. Maya-maya, unti-unti na siyang pinagpapawisan kakatingin sa mga nagpuputiang hita. Nagising at nanigas na si tutut. Pero kasabay nito, nanigas din ang kaniyang labi. The end.

            Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa labi ko. Masyadong tuyo, nanunuklap at higit sa lahat nakakairita. Sa mga puntong iyon, gusto ko ng maniwala sa nanay ko na nanuno na nga ako. Ibig sabihin hindi tumalab ang pausong pausok na ginawa niya noon? Aftershock siguro.

            Kinabukasan muli, napansin ko na nangitim na ang gilid ng labi ko. Hindi kaya unti-unti na kong mangingitim hanggang sa maging kahawig ko na iyong pugot na ulo ng baboy? Mas lalo akong kinabahan. Patuloy pa rin itong nanunuklap kaya naman para malunasan ay kumuha ako ng pinagprituhan ng mantika. Pagkatapos mangulangot ay idinutdot ko na ang kamay ko saka ipinahid sa nguso na apektado na yata ng El Niño. Putik, tumalab nga pero sobrang hapdi. Sa sobrang inis ko gusto ko ng pektusan ang sinumang makakasalubong ko. Pakiramdam ko, sobrang pangit ko na. Sobrang nakakawala ng tiwala sa sarili, ng kaguwapuhan at ng kakapalan ng mukha. 

            Mabuti na lang nauso na ang internet sa bayan namin na kailanman ay hindi na yata aasenso. Naghanap ako ng mga paraan na makakaresolba sa pagkanuno ko. Nagresearch ako, nauwi sa Facebook. Research, nauwi sa panood ng porn movies. Research, nauwi sa kakabasa ng status ni crush. Research, aksidenteng nalayk ko ang litrato ni crush. Ooops… Time na. Next time na lang ulit. Nakakatamad kasi tapos wala pa akong mahanap na nakasulat sa wikang Tagalog. Lahat puro Ingles, kaya pag-uwi ininglis ko ang tatay kong lasing. Tinanong niya ko kung nasaan iyong layter. Sabi ko “there oh, don’t you see Dad.” Pagtalikod ko pinaltok niya ako ng baso. Napakasakit. Palagi na lang ba akong mali? Makasalanan ba ako bilang anak? Saan ako nagkulang? Napaltok lang nagdrama na, hindi ba puwedeng magsenti muna? Kaya iyon, kinagabihan hinintay ko siyang matulog. Kinuha ko sa aparador ang pahamak na layter na iyon. Lumabas ako ng bahay, nagsagawa ng ritwal at dasal ng pamamaalam. Saka ko binugbog hanggang sa madurog ang layter na iyon. Iyon ang bagay sa kaniya. Buwahahahaha, tumawa ako na parang isang kontrabida sa pelikula. Buwahahaha. Hanggang sa may bumatok sa likod ko. Gising pa pala ang tatay ko kaya naman kumaripas ako hangga’t may lupa. Siguro pag-alis ko pinuntahan niya ang layter. Lumuhod. Hinimas-himas. Unti-unting tutulo ang luha. Sa huli, isisigaw niya ang brand nito habang nakatingala sa langit.

            Isang araw, habang nananalamin ay may napansin akong mapulang butlig sa nguso ko. Muli akong kinabahan at napamura ng apat na beses. Ano na naman ito? Extension ng pagkanuno? Hanggang sa dumating ang punto na namaga ito. Ang kapal na ng mukha ko ang kapal pa ng labi ko. Siguro noong nagsabog ang Diyos ng kakapalan, ipinatabi ko muna tapos ngayon ko lang binawi. Mukhang binabantayan yata ako ng mga nunong iyon. Hindi siya masakit pero para kong nagpadagdag ng nguso. Libre nga pero nakakainis. Mas matangos pa ang nguso ko kaysa sa ilong ko. Pero natanggap ko na rin, sabi kasi ng iba pouty lips daw. Lakas maka-Zanjoe, ayiii. Namumula ako kunyari sabay takip ng panyo sa pouty kong labi, ayiii ulit. Guwapo much.

            Sa tinagal-tagal ng paghahanap ko ng kasagutan, sa wakas nakatagpo rin. Sa sobrang tuwa ko gusto kong balibagin ang katabi ko sa computer shop na napakabaho ng hininga. Pagmulat na pagmulat yata ng mata niya ay hindi na nag-almusal at agad na tumakbo sa shop. May kulangot pa siyang nakalawit, double eew! Kailangan ko ng tunay na kasagutan dahil ayaw ko ng umasa sa panggagamot ng albularyo. Baka ang sabihin, may nagkagusto sa aking mga kaluluwa tulad ng white, mlack, mlue mink, myellow at kung anu-ano pang kulay ng mga ladies na iyan na hindi nakikita ng mata kong may tsokolate. Ayaw ko na rin naman na pausukan pa akong muli ng nanay ko. Mukhang inuuto niya lang ako nang mga panahong iyon. Tulad ng pang-uuto niya sa akin na ibigay ko raw sa kaniya ang mga napamaskuhan ko. Ang hirap kayang mamasko sa bawat bahay.

            Para magkaroon ng mapula’t makintab na labi, sipilyuhin ang ngiping puno ng ngima. Piliting alisin ang naburong karne ng baboy o tinga. Sipilyuhin na rin ang labi paikot. Mas maganda kung kulay pula ang toothpaste na gagamitin pero kung ayaw mo e di huwag. Punasan ang natuyong labi at kapag natuyo, woooow… Gumalaw ng napakabagal na parang naglalakad sa buwan. Unti-unting humarap sa salamin na buo ang loob. Maging matikas ang tindig na parang model lang. Nakangiti na tila nang-aakit. Sa wakas, kuhang-kuha ko na ang magandang labi na kokontra sa pagkanuno ko.

            Papasok na ako sa iskul. Sumakay sa dyip. Tahimik ang mga pasahero, ibig sabihin hindi magkakakila-kilala. Dahil kung kilala nila ang isa’t-isa malamang madadaig pa ng paradahan ang ingay ng palengke. Maya-maya ay tiningnan ako ng babae. Tapos ng bata, ng matanda, ng lalaki at ng isa pang nilalang na hindi nakikita ng ordinaryong mata. Hindi nila ko tinitingnan sa mata pero sa akin sila nakatingin. Iyon pala, sa labi ko sila nakatitig. Sana naging labi na nalang ako na tinubuan ng katawan. Mukhang sisikat ako nito. Sabi nga ng kaklase ko piktyuran ko raw ang labi ko. Ipost ko sa Facebook tapos itag ko raw sa kanila. Pakilike na rin. Kung gusto nilang tikman sabihin agad. Hindi iyong hanggang tingin na lamang. Madali naman akong kausap e. Ilang beses ba nila akong tititigan este iyong labi ko pala? Palagi na lamang akong pinagnanasahan. Pakiramdam ko tuloy ang dumi-dumi ko na. Minsan nahihiya na rin ako pero wala akong pagpipilian. Iyon lang ang solusyon sa pagkanuno ko.

            Karamihan naman lalo na sa mga babae napapakagat labi. Nahuhuli kong nilalawayan nila ang sariling labi. Bakit kasi ayaw na lang iyong akin ang lawayan nila. Minsan nahihiya ako dahil mas makintab, mapula at masarap tingnan ang labi ko kaysa sa kanila. Pero ano nga bang magagawa ko? Dahil sa pakikipagtaguan ko noon kung saan inakala kong may Bluetooth ang balat ng kaibigan ko at kung saan nanuno ako hanggang sa ngayon, iyon lang ang nakikita kong lunas. Maglaway na lang sila sa inggit. Bakit gusto niyo manuno rin kayo? Punta kayo sa amin. Dali. Iyong iba diyan aabangan na naman ang pagpasok ko bukas. Malamang pagsasawaan na naman nila akong titigan. Mga ate huwag po. Tama na po.

Ang Katapusan…