Recess

            Sa wakas umabot na rin ang internet sa bayan namin. Maging sa aming paaralan ay mayroon na rin kaya mas lalo kaming nasabik. Nasasabik dahil unang beses naming makakahawak ng kompyuter at makakaranas ng internet. Minsan natatakot kami na gumalaw sa harap ng kompyuter dahil may nagsabi na nangangain daw iyon. Sabi nila mayroon daw iyong “mouse” pero nang hinanap namin ang daga ay wala naman kaming nasaksihan. Siguro nabiktima na rin ng sipiyu ang sinasabi nilang daga. Katunayan, maraming nakasaksi nang kinain ng sipiyu ang isang bagay na tinatawag na “floppy disk”. Nagpanik kaming lahat. Pinalibutan namin ang kompyuter at pinakiusapan na iluwa ang kinain niya. Napadasal pa ako dahil ang kompyuter na hinahawakan namin ang suspek. Lumapit sa amin ang guro namin na inakala kong isususpindi na kami pero sa halip ay sinabi niya habang natatawa na normal lang pala ang lahat. May pinindot o hinila lang siya at parang madyik dahil biglang lumabas ang kinain ng matakaw na sipiyu. Subalit nabalot pa rin kami ng kalungkutan dahil hindi na nito nailuwa ang daga. Nakakapagpadalamhati. Habang nagdidiskas ang aming guro ay pasimple naming binubuksan ang internet. Nakakatuwa pala. Akala namin noong una ay hindi nagana iyon pala ay naglolowding lang. Ang daming pwedeng malaman at makita. Nahuli nga lang kami at napagalitan dahil sa kasanuan namin.

            Pinakapaborito ng lahat ay ang sabjek na recess. Nakakapagtaka dahil ito ang tanging sabjek na may pinakamaiksing oras. Hindi ako nagre-recess kaya hindi ako masyado pamilyar sa itsura ng kantin at kung ano ang mga itinitinda dito. Hindi naman ako nagugutom pero parang bumabaho naman ang hininga ko. Sakto pa na ang tapik ng diskayon ay tungkol sa mabahong hininga. Tahimik lang ako kung saan pilit akong umiiwas sa pagsasalita. Maya-maya ay tinanong ako ng katabi ko tungkol sa isang bagay. Nang nagsalita ako, bigla na lamang siyang napatakip ng ilong. Kahit ako naamoy ko rin ang kabahuang taglay ng aking bibig. Totoo pala na kapag walang kinain ay bumabaho ang hininga.

            Kapag uwian, para akong mananakbo sa pag-uwi dahil sa sobrang gutom. Sa sobrang bilis kong maglakad ay maaari na akong sumali sa olympics. Madalas nakikihingi na lang ako sa mga kaklase kong mapagbigay na nakagawian na naming hingian. Mabuti na lang at hindi sila nagsusumbong sa kanilang mga magulang. Kapag may dumarating na pumapasok sa pintuan ng silid-aralan ay nakabantay na agad ang aming mga mata. Dumating ang kaklase ko na may dalang biskwit. Pagkakataon na! Pasimple kaming lumapit sa kaniya. Sa isang senyas ay nagpaawa kami sa harap niya para bigyan niya kami ng kinakain niyang biskwit. Nang sumang-ayon siya, agad-agad naming hinalbot ang kinakain niya. Hinalbot ko ang buong lalagyan kung saan may nakuha akong isang piraso ng buong-biskwit. Walang labis, walang kulang. Inubuhan ko muna ito para siguradong wala ng makakaagaw. Ininggit ko muna sila hanggang sa sila ay matakam. Saka ko isinubo sa pinamabagal na mosyon ang napagtagumpayan kong biskwit na parang modelo lang sa isang komersyal. Masarap kong nilasap ang biskwit. Ang palaman nito na bumalot at unti-unting natutunaw sa aking sa aking dila. Ang lutong na tumutunog habang aking kinakagat at ang napakasarap na lasa ng kabuuan nito.

            Bago ang klase ay parang may naramdaman akong kakaiba. Parang kumukulo ang tiyan ko na para bang gustong mag-alburoto. Maya-maya, naging totoo ang aking mga pangitain. Masamang bangungot ang siya namang nagbabadya. May kakaibang giyera na nagaganap sa aking tiyan. Nangingilabot ang aking katawan. Nagsisitaasan ang aking mga balahibo gayong hindi naman malamig ang kapaligiran. May kung anong bagay ang gustong lumabas sa aking puwitan pero hindi ko magawang mailabas. Binalot ako ng lamig hanggang sa hindi na ako mapakali. Patuloy akong nakikiramdam kung huhupa pa ang nagbabadyang kalbaryo pero habang tumatagal ay may kumakalat ng baho sa kapaligiran. Mabilis akong tumayo. Kinuha ko ang aking bag at sabay kumaripas papuntang geyt. Sarado ang geyt kaya kailangan ko pang makiusap sa gwardya.

“Kuya, pwede po bang lumabas?” Tanong ko habang pinipilit kong  maging maayos ang aking itsura.

“Bawal ng lumabas.” Sagot ng gwardya.

“Eh kuya, may naiwan po kasi akong gamit sa bahay namin.” Pagpapaliwanag ko. Hindi pa rin naniwala ang gwardya dahil sa kababawan ng dahilan ko. Iniutos din kasi sa kanila na maging mahigpit sa pagbabantay ng geyt. Hindi ko na matagalan at napapakembot na ako sa sobrang pigil kaya tinapat ko na ang gwardya.

“Kuya, ang totoo taeng-tae na po ako. Parang awa na po ninyo, sasabog na talaga.” Pagtatapat ko habang may isang babaeng napadaan ang nakarinig. Nakakahiya.

“Sandali, saglit lang. Pigilan mo ‘yan at bubuksan ko na itong geyt.” Pagmamadali niya habang natataranta.

            Sa pagbukas niya ng malaking geyt ay nakatagpo ako ng pag-asa habang ako ay parang nasisilaw. Pakiramdam ko ay bumukas ang kalangitan at may nagsibabaang mga anghel na may dala-dalang maraming palikuran. Hindi ko sinubukan na sa aming paaralan na lamang dumumi. Nakakahiya kung may makasaksi. Ayaw kong dungisan ang aking pangalan maging ang aming paaralan. Bigla na lamang akong may narinig na isang kalabit ng baril na nabuo sa isipan ko. Baril na ginagamit sa mga paligsahan ng pagtakbo. Isang senyales na maaari ng magsimula ang paligsahan. Pagkarinig ko sa senyales ay agad akong kumaripas sa abot ng aking makakaya. Sa sobrang bilis ng aking pagtakbo ay naging agaw-pansin ako sa mga taong nadaraanan ko. Natanggal ang sapatos ko. Binalikan ko ito at kinuha na parang nakikipaglaro lang ng tumbang preso. Hindi ko na ito isinuot dahil bilang na bilang na ang bawat segundo ng aking buhay. Malaking kahihiyan kung sa kalsada pa ako magkalat. Malapit lang ang bahay namin sa paaralan kaya madali akong nakauwi.

“Yahoo… Akala ninyo ha, hindi ako aabot.” Sigaw ko sa masama kong konsensya na nakalutang sa kaliwa kong tainga.

“Oh, wala na ba kayong pasok?” Tanong ng tatay ko.

“Ah hindi, babalik din ako. May kailangan lang akong isakatuparan.” Palusot ko sa aking tatay.

            Agad kong tinanaw ang direksyon ng kubeta. Tinanggal ko ang isa ko pang sapatos maging ang medyas. Buong pwersa akong pumasok sa kubeta ngunit nauntog ako. May tao pala sa kubeta!

“Sino ang nasa loob?” Galit kong tanong.

“Ako, bakit?” Sagot ng kapatid ko.

“Kung sino ka mang nasa loob ng kubetang iyan, lumabas ka na.” Galit na pigil na sagot ko.

“Maghintay ka nga. Kita mong may tao pa eh.”

            Masyadong makulit ang bwisit kong kapatid kaya naman hindi ko siya tinigilan habang hindi siya lumalabas. Kinalampag ko ng kinalampag ang pinto hanggang sa sumuko siya. Sa wakas, lumabas na siya sa trono. Pagpasok ko ay halos hindi ako makahinga dahil nalanghap ko ng wagas ang baho ng dumi niya. Hindi ko na lang ito pinansin at sa halip ay hinubad ko na ang aking suot para mapakawalan na ang mga presong matagal ng nakaburo sa tiyan ko. Binuksan ko ang gripo para walang makarinig sa krimeng gagawin ko. Bigla at kusa na lamang lumabas ang mga preso sa aking puwitan na halatang masayang-masaya sa kanilang nakamtam na kalayaan. Kasabay ng mabaho nilang amoy ay ang maiingay nilang huni. Nilasap ko ang bawat minuto at siniguradong walang matitira kahit isa. Nagpasalamat ako sa lahat ng santo dahil hindi nila ako pinabayaan sa oras ng kapahamakan. Nakailang buhos din ako dahil sa tindi ng krimeng nagawa ko. Kumalat at sumabog ang amoy sa buong bahay kaya naman pinagalitan ako ng mga mapagmahal kong mga kapamilya. Binuksan nila ang electric fan para lang maitaboy ang masamang amoy. Wala naman akong magawa kundi ang matawa habang nakatingin sa kanila na para bang nauubusan na ng hininga sa sobrang baho ng kapaligiran. Kung sa paaralan pala ako nagpasabog ay siguradong magiging agaw-pansin na naman ako sa lahat. Baka mapa-guidance pa ako dahil sa aking kababuyan na pwedeng magdulot ng malawakang polusyon.